Dun aksam eski bir dosta msj attim nasilsin diye. Aninda telefon acarak cevap verdi, kisaca msjla veremeyecegm kadar cok cvbim var sana diyerek:) 20-25 dakika konustuk- ya da o anlatti ben dinledim. O ayri bir sehirde, 8 yildir tanisiyoruz, dun onun anlattigi nostaljimizle!!! eskiyi andik ve farkettik ki aslinda hepitopu 15-20 dakika yuzyuze gelmisligimiz var bunca yilda. Ama ikimizde birbirimizi dost goruyoruz ve bunca yildir/ bunca mesafe ile ikimizinde birbirimize eger faydasi olacak bir ihtiyacimiz oldugunda bile ilk aklimiza karsilikli geliyoruz. Ya da sadece nasilsin dostum nasil gidiyor diye mesaj atiyoruz. Unutmuyoruz birbirimizi.
Dost ve arkadas kaybetmek oyle kolay ki. Peki ya kazanmak??
Eskiden bir mug im vardi, uzerinde: "I am not so rich to throw away a friend" yazardi ve ben onu cok severdim. Simdi birden aklima o geldi bunu yazarken.
Cok sukur benim cok guzel dostlarim var. Ve biliyorum ki ben de cok iyi bir dostum onlara.
Bunu yazmaya baslarken amacim dostluk ustune yazmak degildi, kalem oraya gitti:)
Aslinda bana uzucu haberlerde verdi hayatindan, cok guzel iyi haberlerin yanisira. Annesi hastaymis ve bu kisi bir doktor ama bulamamislar henuz nedenini. Teshis ve tedavi icin buyuk sehire goturecekti. Agladim elbette tam anneler gunu ustunde ben bogazima dugum atmis dururken ya da dogrusu durmaya calisirken nasil dayanayim arkadasimin bu acisina:(
Allahim yardim etsin insallah.
Sonra bu sabah bir baska dostumu aradim- bir saat anlatti agladi, cok hakliydi ustelik; elimden gelen bir sey olsa keske. Sadece omuz olabildim...
Iste dedimki, kimse mutlu degil cevreme baktigimda - ben dahil, neden boyle. Herkes birseylerle bogusuyor, ugrasiyor. En zoru ise caresiz olunmasi. VE/VEYA sizden kaynaklanmayan nedenlerle hayatinizin mutsuzluga donusmesi de cok kotu birsey.
Sonra ben onunla konusurken bir telefon daha geldi, birini kapatmadan digerini actim- Kuguucugum hadi gel biz seni yemege bekliyoruz diyordu:)) Icim sevinc doldu. Hemen geliyorum dedim, Kuguu kanatlarimi actim ve uctum. Cok guzel bir ogle yemegi oldu, yine ve yeni (ama sanki eski gibi olduk biz ailecek) sevdiklerim arasinda.
Herkes verdigi kadar var ve mutlu desem....
(Yine ben demedim kalemin/keyboardin icinden geldi pat diye, ama boyle bir laf var miydi ben simdi mi uydurdum ondan da emin degilim ama UYDU!)
Ve de almasini da bildigin kadar mutlusun...
(diye de eklesem...)
Kuguboynu,theIncurableOptimist!
4 yorum:
Geçenlerde oğluş eski okulunda daha çok arkadaşı olduğunu söyledi. Ona şöyle dedim: az ama öz arkadaşın olsun, önemli olan bu...
Ayrıca, İyimser olmak lazım aslında. Hep başaramasam da deniyorum. İyimserliğin bozulmasın hiç...
ben artık usandım dostlarımı kaybetmemek için verdiğim çabadan..
salıverdim.
bakalım nolcak?merakla bekliyorum.(genel söylüyorum, noolur okuyup alınan olmasın)
Bazen surekli gorusutugun insanlari dost sanirsin ama araya giren ilk mesafede aslinda onlarin degilde daha az gorusebildigin kisilerin sana daha cok dost oldgunu farkedersin. Yani en azindan ben bunu farkettim. Surekli gorustugm bir kisi yerine az gorusebildigim 4-5 kisi daha cok dost olduklarini bana gosterdiler.
bu yazinla cok ozledigim bir arkadasimi hatilardim kugucum. onu kaybettim, yillar oluyor. En acisi da benim bir yanlisim yuzunden oldu, duzeltmeye calistim ama geri kazanamadim onu. Edindigim en guzel dostluktu, en derinden anlastigim arkadasimdi, ama gitti o. O zamandan beri hep sorgularim, gercek dostluk affedr mi, affetmeli mi diye. Cok buyuk eseklik olmadigi surece affetmeli diye yanitlarim her seferinde de. Affetmeyeninki mi gercek dostluk degildir yoksa gercek dostluk anlayislari beklentileri mi farklidir o iki insanin yani esasinda hic dost olmamislar midir yoksa... gibi uzayip da gider ustelik...
Yorum Gönder